seni seviyorum

Bilirsiniz bu özlemi, sevdigini özlemekten daha çok can yakar 'seni seviyorum' demeyi özlemek...



Akliniza geldikçe bu sözcükler, dilinizin ucuna takilir ve sonu huzursuz bir sessizliktir...

Bu sessizlikler eksik bir sevgiyle birikir içinizde. Tüketilmis bir sevda vardir ellerinizde.

Birisi veya birileri tüketmistir sevdanizi.

Ve siz hep ayni sorulari soruyorsunuzdur kendinize 'sevdalar tükenir mi?' 'ask eksilir mi?'

Bilmezsiniz eksilen ask degildir, sizsinizdir gidenin ardindan. Sevdiginizi söyleyemedikçe eksilirsiniz.

Sevdiginizin yokluguna, seni seviyorum diyememenin acisina uyanirsiniz her gün...





Giden gitmistir ama hesabi verilmemistir sevdanin. Birileri sevdanizi tüketmistir, sevdanizda sizi...

Sanki sevdiginize bir kez daha seni seviyorum diyebilseniz geri dönecektir,

'bak sevdan ellerimde, onu hiç birakmadim' diyecektir sevdiginiz... yalnizliginizin avuntusudur bu...

Ama bir kez daha 'seni seviyorum' diyemezsiniz.

Sevdaniz artik sessizliginizdir. Sessizliginizde eksilirsiniz ve sorulariniza bir yenisi eklenir;



'sevda, eksiltir mi insanlari?'

Gidenin bir gün geri dönmesinden, tekrar size 'seni seviyorum' demesinden korkarsiniz.

Öyle çok acimistir ki içiniz, sessizliginiz üzerinize öyle sinmistir ki sevdiginizin dönmesini isteseniz de, korkarsiniz.

Çünkü siz artik siz degilsinizdir. Içinde 'seni seviyorum' lar biriktirmis, bedenindeki dokunuslari göz yaslariyla yikamaya çalismis, yaralari kanamasin diye birilerine sarilamayan birisinizdir artik...

__________________

'Her Güzel Şeyin Sonu Var.' demişlerdi...
Ona inanmamıştım!
İnandırdılar..!
İnanmak zorunda bıraktılar beni

bu şiirde süper olmuş vay beee

*harika bir şiir bu*